Wednesday, September 24, 2008
وقتی دلت می گیره، فرقی نمی کنه توی کدوم خراب شده باشی؛ لندن، تهران، یا مشهد. فرقی نمی کنه ساختمونا بلند باشن یا کوتاه، پارک کنار خونت باشه یا نه، وقتی توی خیابون راه می ری همش فکر نکنی الانه که یه بلایی سرت بیاد، ولی خیلی فرق می کنه وقتی آدمایی که می تونی باهاشون بشینی حرف بزنی و بعدش نفست رو که از قفسه ی سینت می دی بیرون احساس بهتری داری، دم دستت باشن.
