Monday, September 29, 2008
Sunday, September 28, 2008
Friday, September 26, 2008
Wednesday, September 24, 2008
Thursday, September 18, 2008
Thursday, September 11, 2008
Tuesday, September 9, 2008
اتاقم شبیه اتاق فیلم های هنری فرانسوی شده، اونجا که شخصیت اصلی اصلا آدم مهمی نیست، و هیچ کار مهمی هم نمی کنه، و اصلا تا آخر فیلم هم نمی فهمی چرا باید از همچین آدمی فیلم بسازن. معرفی، ادامه و اوج و نتیجه گیری نداره. اصولا هیچ اتفاق خاصی نمی افته. لباس های نیمه خیس از همه جا آویزونه، و شخصیت الکی اصلی از صبح می شینه کنار پنجره و زل می زنه به یه جا و فکر می کنه، که البته تو نمی دونی به چی، بعد هم آخرش که تاریک می شه، و تو احساس آخر فیلم مسعود کیمیایی بهت دست می ده.
وقتی دلت می گیره، فرقی نمی کنه توی کدوم خراب شده باشی؛ لندن، تهران، یا مشهد. فرقی نمی کنه ساختمونا بلند باشن یا کوتاه، پارک کنار خونت باشه یا نه، وقتی توی خیابون راه می ری همش فکر نکنی الانه که یه بلایی سرت بیاد، ولی خیلی فرق می کنه وقتی آدمایی که می تونی باهاشون بشینی حرف بزنی و بعدش نفست رو که از قفسه ی سینت می دی بیرون احساس بهتری داری، دم دستت باشن.