از آخرین باری که اینجا چیزی نوشتم خیلی اتفاقا افتاده، و واقعا حوصله نوشتن ازش رو ندارم. هرچند که امروز بهم گفت تو کلا چسکنی و حوصله نداری و فکر می کنی خیلی آدم خاصی هستی. حوصله دوستامون رو هم نداری. خلاصه هرچی فکر می کرد رو بدون کادو گذاشت جلوم. اینا فقط در جواب این بود که چرا با تلفن حرف می زنی داد می زنی. گفته بود خب برو تو اتاق. ولی من کل خونه برام تنگ بود و لباس پوشیدم خودم رو پرت کردم وسط خیابون. خیلی هم وسط نه تقریبا جلوی خونه زیر آسمون. که حالم بهتر بشه که اینها رو توی چت گفت. حالم بدتر شد. برگشتم خونه. احساس می کنم دارم خفه میشم. از اینکه واقعا زندگی یه قفسه. و من کاری براش نمیتونم بکنم. همیشه غبطه میخورم به صادق هدایت که چقدر صادقانه می نوشت. بدون رودربایسی. بدون ذره ای ملاحظه از اینکه شاید کسی بعدا اونها رو بخونه و ناراحت بشه. ولی من نمیتونم. خونه عوض شده. کار نمی کنم دیگه و هزار تا اتفاق درونی دیگه که واقعا ذهن و جسم رو درگیر کرده. کمردرد امانم رو میبره و بعضی شبها از درد از خواب بیدار میشم. فکر میکردم همش عصبی باشه ولی وقتی دکترم زنگ زد و جواب ایکسری رو با من مرور کرد اینطور به نظر نمیرسید. خب به هر حال سن که میره بالا درد و مرض زیاد میشه. مخصوصا وقتی جای دیگه ای غیر از کونت نداری که روش بشینی. دلم گرفته از این زندگی. با اینکه خیلی ها شاید حسرت همین رو داشته باشن ولی من شاد نیستم و به قول شاعر که میگه: هر کسی توی دنیا صبح که شد به شوق یه عشقی از خواب پامیشه، من هنوز اون عشق رو یه عشقی رو پیدا نکردم. شایدم کردم و دیگه شوقی نمونده. نمیدونم. 

 اومد چهارزانو نشست کنارم روی مبل، گفتم کلاس چطور بود؟ سرش رو انداخته بود توی تلفنش. جواب نداد. از چهارلیتری پایین سینک ظرفشویی سرکه رو با آب قاطی کرده بودم توی لیوان و انگشتای دست رو برده بودم توش. آماده بشه ناخونامو بگیرم. ناخونام جنسون سفته و واقعا بعد از حموم فقط راحت گرفته میشن ولی این دفعه شاید بوی پیازهایی که خورد کرده بودم هم از نوک انگشتام اینطوری پاک بشه. هوا بارونی و نم نم بارون میآد. هوا واقعا عالیه. هرچند من خودم رو توی این اورکت  پتویی جدید میپیچم ولی بازم به نظرم عالیه. راستی قرار بود بیشتر بنویسم اما فکر می کنم خب از چی؟ خودم؟ احتمالا خیلی کسل کننده باشه. شایدم اصلا اینطوری باید بهش فکر کنم که قرار نیست خونده بشه. اینطوری خیلی راحت تر میشه نوشت. با اضافه های دونه سویا که قرار بود توفو بشه و نشد سرچ کرد تا پنکیک درست کنه. خیلی خوشگل شد. روش توت فرنگی گذاشت و کرم نارگیل زد عین همون چیزی که باید میشد ولی من یه چیز شیرین تر میخواستم بنابراین شربت افرا رو هم گذاشته بود. افرا چقدر بیربط به میپل. نهار و شام. عمر گرانمایه در این صرف شد. امروز یکشنبه است و از فردا دوباره هفته جدید و روز از نو روزی از نو. 

ده خط نوشتم از صبح. یکی تو نوت گوشیم یکی اینجا. همش کنترل ای و دلیت. حوصله اراجیفی که مینویسم ندارم. دیشب چند خط کتاب فارسی خوندم و روحم تازه شد. تازه از یک قسمتی که هدایت همچین احوال خوشی نداشت. تا صبح کنیاک خورده بود و داستانهایش رو پاره کرده بود انداخته بود تو زنبیل. یا یه همچین چیزی. نوشتن تمرین میخواد، ممارست میخواد. نظم و دیسیپلین می خواد که خدا رو شکر حتی یکیش رو هم ندارم. ولی روم زیاده. همین چند وقت پیش دوباره رفتم سراغش. با یک استاد جدید. انقدر خوشگله که می تونست مدل بشه. ولی رفته نویسنده شده حالا هم تدریس میکنه. روی کنو زندگی میکنه و خونه توی خشکی نداره. اینارو خودش گفت. یک کم هم به نظرم مشنگه که به خوشگلیش میچربه. خلاصه همینطوری که نشستم و ذره ذره قهو می خورم به این فکر می کنم پسر فکرش رو بکن که یه روز یه نویسنده بشی. و کلا کارت بشه نوشتن. و همه بشناسنت، که این قسمت رو زیاد دوست ندارم ولی اگر بین ناشناس بودن و شهرت یکی رو میشد انتخاب کرد خب قطعا شهرت انتخاب بهتریه. همه دوست دارن دوست داشته بشن. وقتی کسی نمیشناست کمتر هم دوستداشته میشی. ساده است. از اینا بگذریم نوشتن احوالات یه جور تراپی هم هست. فکر میکنم بزرگترین ترومای زندگیم رو با نوشتن طنز به تعویق انداختم. هر چند که بعدها یکی از چند باری که ماشروم خورده بودم زد بالا و مجبور شدم باهاش رودررو بشم. هنوز گاهی بهش فکر می کنم. نوشتن در هر صورت بهتر از ننوشتنه. بنابراین احتمالا اینجا به عنوان جایی که از قدیم مینوشتم دوباره مینویسم. 

 سوار اتوبوس دوم به سمت سر کارم شدم، پنجره‌ها بازه و با اینکه جمعیت زیادی توی اتوبوس نشسته و ایستاده‌ بازم هوا خوبه نسبتا و میشه بدون استرس نفس کشید. جلوی پام یه نفر پیاده میشه و جاش میشینم. بغل دستیم یه آقای نسبتا درشت که رون هر پاش از کمر من کلفت‌تره. خودش رو ول داده رو صندلی و یکی از رون‌های سفید و کپلش چسبیده به یکی از پاهای پر از سرمای من. خودم رو سفت گرفتم. این حس جمع‌شدگی که حتی وقت خوابم دارمش، ناخودآگاه و آگاه درخودفرورفتگی مستمر دارم. و این احتمالا خوب نیست همین چند شب پیش دستم رو از زیرم کشید بیرون گفت می‌خوای بخوابی ریلکس کنی یا خودت رو عذاب بدی؟ یه خانم قدبلند ایرانی سوار شد. بوی ادکلنش رو از یه متری میتونستی بشنوی. به مهر شست دستش نگاه کردم، کپل بود حتما مهربونه. اتوبوس دوباره یه عده دیگه رو سوار کرد، یه بیخانه سوار شد، جای خانم ایرانی رو گرفت. بوی تف و شاش و کارتن و چند تا چیز دیگه باهم میداد و خسته بود. دلم میخواست پاشم بهش بگم بیا بشین تو خسته‌تری.  

 ظرف مواد شیرینی رو برمی‌دارم، دوباره مزه می‌کنم نباید تلخ باشه، یکم دیگه سیراپ وانیل اضافه می‌کنم، فویل رو می‌کشم رو ظرف ایرفرایر مواد رو میریزم توش، سی و پنج دقیقه. چندباری چک می‌کنم ولی اثری از برآمدن دیده نمیشه. باید یه چیزی جا افتاده باشه. برمی‌گردم دوباره سرچ می‌کنم. کار فر تموم میشه ولی این شبیه پنکیک شد. حالا اینم از تو حموم داد میزنه ببینین اینی که پختی رو با اون خامه نارگیل تو فریزر باید خورد. یه آهای کم زور می‌گم. آخرین تصویری که از توی ظرف خامه نارگیل دارم اینه که یک هشتم هم دیگه تو ظرف نیست. 

 حالا گیرم که همه کار هم کردی. آخرش که چی؟

 نشستم فرم‌های مربوط به بیمه درمانی و عمر رو پر می‌کنم. تصورش برام سخت بود که یه روزی این کار رو انجام بدم، باور کنم میانسالی هم خواهد آمد و من رو در بر خواهد گرفت. حسم اما کودک ابدی مونده. دیاناسوس! حالا هنوز داره واست تا دلقک شدن.

 احساس می‌کنم هیچ کاری رو بلد نیستم درست انجام بدم، حتی درست بلد نیستم بخوابم یا لش کنم. سردرگم و پریشونم. واسه پیدا کردن کار هم نه انرژی دارم و نه حتی تخصص خاصی! حوزه شایستگی و اینا که هیچی اصلا. نمی‌دونم اصلا توی چیزی شایستگی دارم یا نه. دلم می‌خواد بمیرم ولی حتی اونم بلد نیستم. 

 غمگین بودن می‌تونه ربط پیدا کنه به عوض شدن سال، یا نزدیک شدن روز یا شب تولد. هر چی که هست بهتر از این نمی‌تونه باشه که وسط یه داستان بی‌سر و ته گیر کرده باشی. این چند وقت همش خوندم و خوندم و مدرک گرفتم و جمع‌کردم. که چی بشه آخرش؟ اصلا مگر آخری هم هست؟ دلم گریه می‌خواد. سیگار می‌خواد. علف می‌خواد. مشروب می‌خواد و منگی می‌خواد. منگی از همه چیز بیشتر خواستنی‌ست این روزها. ولی این بیداری من رو ذره‌ذره خواهد خورد. 

 انگار همین دیروز بود که به آینه وسط ماشین نگاه کردم که ماشین رو از توی پارک دربیارم و با آقایی که از توی بنگاه املاک کنار دستم سوار کرده بودم بریم و یه واحد آپارتمان یه خوابه توی فاز یک اکباتان رو ببینیم، اون آقا چرخید سمت من و گفت هیچ وقت نتونستم از توی آینه دنده عقب بگیرم! گفتم آدمه و عادت! خندید گفت سیگار می‌شه بکشم؟ گفتم هست بدم خدمتتون؟ گفت نه خودم دارم و شروع کرد ناله‌کردن از روزگار. آپارتمان همون چیزی بود که می‌خواستیم و قرار شد با همسرم دوباره اونجا رو ببینیم. حالا این سر دنیا داریم دوباره فکر می‌کنیم که بریم و خونه ببینیم.